Met een recordopbrengst van € 17.518.153 mag je uitpakken. Is de Warmste Week vooral een uiting van solidariteit? Of laat het feest ook onverschilligheid toe?

De titel van deze bijdrage is uiteraard een fragment uit een lied van Raymond VHGW . Een zanger die wat mij betreft meer dan eens in de Vlaamse canon mag opgenomen worden.

We schrijven dit in een periode waarin we blijkbaar steeds harder zullen moeten dromen om een “White Christmas” te kunnen zien.

De titel kwam bovendrijven (nou ja, toen het water nog geen olie was) omdat ik me afvroeg hoe hard de gloed van de Warmste Week op ons landsdeel afstraalde.

Warmlopen naar solidariteit.

De Warmste Week motiveerde weer heel wat bewoners van Vlaanderen om zich specifiek in te zetten als vrijwilliger of als fundraiser voor 1 of andere nuttige organisatie of vzw. Al dit engagement is hartverwarmend. Net zoals de gemiddelde donatie van een Vlaming aan goede doelen wijst op bereidheid en openheid voor solidariteit.

Hoewel de ecologische voetafdruk van de organisatie best nog eens  mag bekeken worden. Nu de vuurfakkel weg is, blijft de CO2-uitstoot veroorzaakt door de gebruikte generatoren (en deze in reserve opererend) erg hoog. Dit is toch wat enkele technisch meer onderlegde kennissen mij vertelden. Het gaat  over het equivalent van enkele grote vrachtwagens, die hun motor 24/7 laten draaien.

Over onverschilligheid en uitstelgedrag.

Toch is de eruptie van aandacht voor goede doelen ook gedeeltelijk slechts een evenement. Een emo-gebeuren waar men bij wil zijn, omdat er nu eenmaal gratis concerten zijn, je je kan vergapen aan radio-coryfeeën en andere BV’s. Of een vrijetijdsbesteding voor jongeren bevrijd van (of net staande voor) examenlast, terwijl er elders toch niet veel te doen lijkt te zijn. Een beetje als een kerstmarkt.

Het is dus wellicht geen voorafspiegeling van een nieuw Ethisch reveil onder jongeren.

Hoe verklaar je anders dat zelfs op een dergelijk gebeuren een massa luidkeels meezingt met de nihilistische boodschap uit Goud van Bazart:  dat ze liever snel naar de hel gaan, dan traag naar de hemel.

Het lijkt op zo’n moment alsof er een loskoppeling in het bewustzijn is. Lang volgehouden inspanningen zijn immers nodig om de problematieken die de Warmste Week wil onder de aandacht brengen vooruit te helpen. Het equivalent van traag naar de hemel gaan.

Niet  alleen van betrokken burgers trouwens. Politici dienen hun beleid niet af te bouwen en dit in de liefdadige handen van hun burgers te duwen.

Ook op veel diverse andere vlakken zien we die loskoppeling tussen weten én handelen. En vaak lijkt het inderdaad te gaan over gebrek aan daadkracht, gebrek aan uithoudingsvermogen. Waarbij we het ons soms zelfs permitteren om niet eens aan de opdracht te willen beginnen.

In onze Latijnse lessen leerden we de betekenis van Per Aspera ad Astra (vrij vertaald: de weg naar de sterren loopt langs een moeilijk pad). Maar die insteek deemstert -zo op het eerste zicht- meer en meer weg. Waarmee niet gezegd is dat in tijden van strenge Jezuïetenopvoeding, de Plus est en Vous-mantra alleen aangewend werd in haar altruïstische betekenis.

Zo zijn er diverse terreinen waar -globaal gezien- uitstelgedrag het wint, zelfs als we weten dat we moeten handelen en moeten veranderen:

• gezonder eten en drinken,
• een financiële reserve opbouwen voor tegenslagen en de inkomstenval nav. pensioen,
• onze mobiliteit minder vervuilend maken,
• onze spaar- en beleggingsinspanningen duurzamer maken,
• …

Sympathy for the Devil, Apathy for the Go(o)d.

Op haar LP Beggars Banquet zongen the Rolling Stones in 1968 hun Sympathy For the Devil uit. … Just as every cop is a criminal and all the sinners saints … is hier een zinssnede uit. De goeden zijn de slechten én de slechten zijn de goeden wordt daarin verteld. De duivel omschrijft er zichzelf als … a man, of wealth and taste. Een rijke en smaakvolle verschijning.

8 jaar later, in 1976,  nam ex-Mott the Hoople -frontzanger Ian Hunter een lied met titel Apathy 83 op. Wellicht voortbouwend op het Stonesnummer. Het staat op de LP All American Alien Boy. Hierin heeft hij het niet over sympathie met – maar over “Apathy for the Devil”.  Hij bezingt het verwateren van de rock & roll tot er alleen muziek van de rijken overblijft. Muziek als ziekmakend geluid van de hebzucht. Met onverschilligheid waarin voortaan de fout als foutloos gezien wordt, de misdaad geaccepteerd is, de crimineel gerespecteerd wordt, voor het kwaad gekozen wordt en het zondige bejubeld wordt.

In verwarrende- en ontluisterende tijden is het normaal dat waarden en normen in vraag gesteld worden en zekerheden op de schop gaan. En dat dit ook een tijdje tot lethargie leidt. Maar de jaren ’60 en ’70 zijn reeds lang voorbij. De onverschilligheid waarmee we massaal ons leven blijven leiden alsof er niets aan de hand is, duurt toch wel lang. Het lijkt een blijvend kenmerk van onze cultuur geworden. Is dit niet verontrustend?

Status Quo of Quo Vadis?

Wie mij kent weet dat ik geen religieuze leer aanhang. Maar desondanks blijft de apathy for the Go(o)d me verbazen.

Zelfs meer nog dan de acties van zij die actief ingaan tegen wat nodig is Dit laatste is immers aan de orde van de dag op klassieke-  en meer nog op nieuwe media. Waar het een eigen discipline is: fake news verspreiden. Tekenen van dit laatste zijn bijvb.

• dat terwijl in Nederland Urgenda de politici op de knieën krijgt, in België milieubetrokkenheid vaak de zwarte piet toegeschoven krijgt en de bevoegde ministers gebrek aan interesse en daadkracht  onder het mom van realisme verkopen.
• dat rechtse economen de Europese Green Deal en de aandacht voor Greta Thunberg zien als een perfecte samenzwering van the powers that be om klimaat als nieuw doekje voor het bloeden te gebruiken met als doel verder gaan met business as usual: geld bijdrukken tot het onze oren uitkomt. Die opvatting lijkt rechtstreeks uit de koker van Steve Bannon te komen.

Ik wil hiermee zeker niet gezegd hebben dat de inzet van iedereen voor en tijdens de Warmste Week kapot gerelativeerd moet worden. Bij de Warmste Week haalt de solidariteit het op de onverschilligheid- Er is -al jaren lang- erg veel betrokkenheid getoond. Maar -als je vanop afstand de beelden bekijkt- dan zie je ook de “mee-eters”: de vrienden die een uitje plannen, een concertje meepikken, met hun gezicht in beeld willen komen. Kortom: komen voor de sfeer ongeacht de boodschap.

Ik kan alleen maar hopen dat dit alles ook verder uitstraalt in het persoonlijk leven van wie zich inzette of het evenement bezocht. Dat het geen (gewoonte)ritueel wordt. Niet dus zoals de vasten tijdens onze jeugd in de jaren ’60. Een periode waarin we al onze snoep gedurende 40 dagen moesten oppotten. Om ze daarna aan een ziekmakende snelheid te verorberen. Hiermee bewijzend dat we de essentie van wat vasten is alvast niet begrepen hadden.