Machogewijs wordt het doorbraaknummer van Bob Marley wel eens gebruikt om aan te duiden dat het leven zonniger is als er geen vrouwen zijn, die op je ziel kunnen trappen.
Ook als puber, die erg terughoudend was wat vriendinnetjes betrof, heb ik mij in eenzame momenten wel eens moed ingesproken met de reggaemantra. Helaas – gelukkig – is deze interpretatie van de lyrics totaal foutief. Het nummer gaat over “hoop”. Hoop dat alles ooit beter gaat en daarom …. litle darlin’ don’t shed no tears No woman, no cry … Te vertalen als “neen, vrouw/meisje, huil maar niet“.
Dat het nummer ten onrechte uitgegroeid is tot een anti-vrouwenanthem duidt er daarom ook alleen maar op dat de mening van domme/ onwetende /egocentrische mannen gemakkelijk verspreid geraakt in onze maatschappij.
Deze intro om nu toch maar eens een deemoedig mea culpa te slaan en een lans te breken voor meer invloed van vrouwen in onze samenleving en in de financiële wereld.
Mea culpa, omdat ik de situatie van de andere helft van de samenleving nog niet echt onder de aandacht bracht na bijna 1 jaar blog. Tenzij om ze te betrekken in een melige kwinkslag (gemist? zie paragraaf onder de tekening uit deze bijdrage).
Met de hete adem van 8 maart, Internationale Vrouwendag, in mijn nek – mannen en hun typisch uitstelgedrag waardoor ze vaak pas tegen de deadline in aktie schieten 😉 – dan toch een specifiek stukje.
De vertegenwoordiging van vrouwen in de financiële wereld is nog steeds ondermaats. En dit is zeker een gemiste kans. Zo het anders was, dan waren wellicht ook al elementen als “loonkloof” al lang van de baan. Nu is het gemiddelde loonverschil tussen vrouwen en mannen voor gelijkaardige functies op -14,9 % bepaald. Op een totale carrière van pakweg 35 of 40 jaar scheelt dit natuurlijk een flinke slok op de borrel. En dit heeft dan ook later zijn effect (lager pensioen, want minder rechten opgebouwd). Nu er door de afkalving van de overheidsbestedingen en de privatiseringen in diverse landen een soort squeeze out weg van publieke sector bezig is, dreigt deze loonkloof nog te vergroten, want in de privésector is die over het algemeen nog groter. (bron: Studie Fawcett Society).
En hoewel in veel gezinnen de vrouw “minister van financiën” is, blijft er een enorm “glazen plafond” in de weg zitten, als het er op aan komt om door te stoten naar topfuncties in financiële instellingen, bestuursraden van belangrijk bedrijven, … . KORN/FERRY Whitehead Mann maakte vorig jaar bekend dat -ondanks alle pogingen om quota’s in te voeren voor een betere representativiteit- het in de werkelijkheid nog steeds huilen met de pet op is. Waar er geleidelijk een stijging is van vrouwen in het hoger bedrijfskader (35 % in Noorwegen), blijft het % in de feitelijke topfuncties (raden van bestuur, CEO,…) daar op 18 % hangen. Bij de 250 belangrijkse bedrijven genoteerd op de Briste beurs zijn er nog geen 60 die vrouwen in hun beheerraden opgenomen hebben. De studie stelt dat Frankrijk, België, Duitsland en Japan het er nog veel bekaaider van afbrengen. Alle Dutordoirs en Sioenen, … ten spijt. En een Europees voorstel op quota van 40 % te leggen, werd vorig jaar vakkundig onschadelijk gemaakt door de beslissing hierover door te schuiven naar de individuele landen. In feite scoort de VS -een land zonder quota- nog het best. Daar leiden momenteel 20 vrouwen bedrijven die op de beurs van Standard & Poor’s genoteerd zijn.
En in feite is dit erg jammer, want hoe meer diversiteit in hogere regionen vertegenwoordigd is, hoe diverser en rijker de keuzes zijn die men maakt. Als het cliché zegt dat mannen vooral technisch denken en zich op details focussen, dan zou een holistische benadering wellicht andere perspectieven bieden. Vrouwen zijn gewoon om minder “one topic”-gericht te zijn, hoewel de opvatting dat ze handiger zijn in multitasken (gelijktijdig verschillende zaken doen en het overzicht behouden) achterhaald is.
Omdat vrouwen -alleen al biologisch- meer investeren in opvoeding en kinderen mag ook verwacht worden dat ze minder kortzichtig bezig zijn en gemiddeld een beter langetermijnperspectief hebben. Zaken die in de financiële crisis en in de transitie naar een duurzame maatschappij hun nut meer dan zouden opleveren. Een ruimere vertegenwoordiging van vrouwen is dus gewoon nodig. Daarom ook luidt de titel van deze bijdrage “more women, less cry”
Maar om dat te kunnen verwezenlijken moet er natuurlijk ook bij mannen veel meer aandacht zijn voor de kansen voor – /of het gebrek daaraan bij vrouwen. Het filmpje dat onder volgende link Duurzaamheid gaat over mensen schuilgaat en van RoSa (Rol en Samenleving) afkomstig is, heeft dan ook recht op veel meer kijkers dan het tot hiertoe bereikte. “Sustainability matters!” Ook in relaties.
