In België is de uitspraak van wijlen vice-premier Guy Mathot (PS) over de staatsschuld legendarisch ” La dette publique, on ne sait pas comment elle est arrivée, mais elle disparaîtra d’elle-même./ Men weet niet hoe de staatsschuld er gekomen is, maar ze zal vanzelf verdwijnen. “. Het negeren van een aanvankelijk klein probleem, kan echter uitmonden in een woekerende kanker. Helaas niet alleen in België, ook bijv. in de VS is dit het geval.
In mijn bijdrage van 23/04/2013 op deze blog onder de titel Tournée Générale, wees ik er op dat de officiële staatsschuld toen gestegen was tot € 363.000.000. Een equivalent van zowat € 33.000 / inwoner. 3 jaar later is deze inmiddels gestegen tot € 410.000.000. Of +/- € 37.950 / inwoner. Je zou cynisch kunnen opmerken dat we dus vooral migranten moeten importeren of vluchtelingen moeten erkennen, gezien op die manier het gemiddelde per inwoner terug zou kunnen zakken. Maar door statistische opsmuk verdwijnt de schuld niet.
In feite moeten we over een georganiseerde diefstal tov. de komende generaties spreken. Intergenerationeel egoïsme is de ondankbare praktijk, ook voor wie reeds van intergenerationele solidariteit geniet.
Net zoals we vervuiling creëerden en bodemrijkdommen opsouperen, stellen we in feite de jeugd verantwoordelijk om onze rommel op te ruimen. Zij zullen het gelag betalen voor ons potverteren.
En alsof het nog niet genoeg is dat er een zichtbare officiële staatsschuld is, schuilt er -zoals onder elke ijsberg- nog een gigantische probleem onder de waterlijn. De gerenommeerde Duitse onderzoeksinstelling Stiftung Marktwirtschaft publiceert ook regelmatig studies waarin de impliciete staatsschuld opgenomen is: engagementen van de overheid , die nu nog niet in de begroting en uitgaven opgenomen zijn, maar die later zullen opduiken (vb. overname van pensioenverplichtingen, ….). België scoort daar opvallend slecht.
Waar de officiële staatsschuld op 107 % van de BBP gesitueerd wordt, komt volgens hen de totale schuld op 579 % van het BBP. Of plastisch uitgedrukt : met zijn allen moeten we bijna 6 jaar gratis voor de overheid gaan werken om de schuld weg te krijgen. België staat er op de niet benijdenswaardige 25 e plaats in de EU -ranglijst. Zelfs Griekenland doet het beter (plaats 20).
Nu is het niet allemaal kommer en kwel. In vergelijking met 1 jaar vroeger is de officiële staatsschuld wel gestegen, maar de totale staatsschuld niet. Een jaar geleden stond deze laatste immers op 678 %. Naar de redenen van de daling moet niet ver gezocht worden: de verhoging van de officiële pensioenleeftijd, heeft een grote impact op de toekomstige verplichtingen. Deze worden met 1 klap kleiner.
Het is in dat kader dan ook jammer dat “sociale organisaties” (waarmee natuurlijk niet gezegd wordt dat het probleem alleen bij de sociale organisaties zit) als vakbonden de solidariteit voornamelijk lijken te beperken tot de strijd voor het behoud van verworven rechten en dat ze hun leden ook niet overtuigen om verder te kijken dan hun particulier belang. Iets wat natuurlijk ook van veel andere organisaties (o.m. de meeste politieke partijen en mandatarissen) kan gezegd worden. De beruchte uitspraak van Bruno Tobback “Elke politicus weet wat je moet doen om het klimaatprobleem aan te pakken. Er is alleen geen enkele politicus die weet hoe hij nadien nog verkozen moet raken”, geldt ook voor het doorbreken van het intergenerationeel egoïsme.
Als we met zijn allen onze hielen in het zand vasthaken verspelen we met getouwtrek veel energie, zonder vooruit te komen. En blijven de komende generaties staan voor een dubbele, quasi onmogelijke opdracht:
- enerzijds onze onbetaalde facturen betalen (de broeksriem aanspannen) en
- anderzijds zelf voldoende vooruitzien om niet ten onder te gaan in periode na hun tewerkstelling en dus voldoende reserves op te bouwen.
Zouden we er met zijn allen niet beter aan doen dan stoppen met op de poef te leven? Wat afstand te nemen weg van het kortzichtige, geluk zoeken in niet-materiële zaken én beginnen door de zure appel te bijten? In plaats van zorgeloos te leven als een wilde boerndochtere
https://www.youtube.com/watch?gl=BE&v=BJlcDps3ROc
: “Hee schon wijveke, ge wit da’k a gere zie, loat ne keer zien oe gern da gij mij zie. Totte mij, totte mij, totte mij ghul de nacht. Totte mij, mei al a kracht “. Tijd dat er iemand eens een aangepaste versie maakt. De titel van deze bijdrage kan alvast in de tekst gebruikt worden.
En als ik door deze bijdrage in het kamp van de reactionairen geduwd wordt, dan zij het maar zo. Ons gedrag mbt. collectieve schuld is alvast niet duurzaam. Rentmeesterschap, in de Bijbelse betekenis van gebruiken én bewaren in plaats van opsouperen is het zeker niet. Dat die conclusie uit de pen van een atheïst moet vloeien, …