Er is een uitdrukking die zegt : “Wie op zijn 20e niet links is heeft géén hart, maar wie op zijn 40e nog links is heeft géén verstand“.  Nu de mensen allemaal langer dan vroeger leven moeten we misschien aan een vervolg op die spreuk denken.  Méér en méér mensen brengen immers méér dan 1/3 van hun leven door als gepensioneerde. En de tijd dat pensioen de wachtkamer was tot de vlam uitdoofde is gelukkig allang voorbij. Maar toch blijven we precies mentaal vasthangen aan het verouderd beeld dat stelt dat senioren géén langetermijn vooruitzichten meer (kunnen) hebben. Zeker in de banksector was het zo dat meestal gesteld werd dat oudere mensen géén risico meer konden dragen en dat ze daarom veiligheidshalve moesten gedraineerd worden naar producten die kapitaalgarantie en zo mogelijk ook een periodieke rente konden genereren. Tenzij ze bereid waren om in constructies te stappen, die eerder als doel hadden om kapitalen aan volgende generaties over te dragen.

Ik denk echter dat het ook hier tijd is voor een andere mindset.

Enerzijds omdat die vastrentende producten allemaal onderhevig zijn aan de gekende magere opbrengst (spaarrekeningen,  kasbons, Tak21 verzekeringen) en dus nog amper een aanvullend inkomen kunnen opleveren. Maar anderzijds omdat de feitelijke levensverwachting zeker nog toelaat om -daarom niet met het volledige kapitaal-  dynamischer te investeren. Meer zelfs: daarom vraagt.

In beleggingscursussen wordt soms als vuistregel voor het percentage aandelen dat in je portefeuille mag steken het volgende gesteld: 100 – uw kalenderleeftijd. Wie bijv. 70 jaar is zou slechts max. 30 % aandelen mogen aanhouden – terwijl wie 30 jaar is 70 % van zijn geld in aandelen kan stoppen.  Toepassen van deze regel verengt de mogelijkheden tot spreiden echter zeer sterk.

Daarom lijkt het eerder aan te raden om uw beschikbaar vermogen op te splitsen in een gedeelte dat je mogelijk op korte termijn nodig hebt (geld dat mobiliseerbaar is en dat je bijv. op spaarrekeningen plaatst). Met de rest van je geld kan je dan volgens je eigen risicoprofiel aan de slag gaan. En mag je weer een langetermijnperspectief huldigen.

Ben je altijd al defensief ingesteld geweest, dan moet je wat mij betreft ook op pensioenleeftijd geen grote risico’s nemen. Ben je dynamisch ingesteld en kan je een periode van minstens 8 jaar overbruggen met wat elders aan de kant staat, dan belet niets om ook voor je belegging als 65-jarige wat meer risico te nemen.

De Oparadox.

Het is helaas een paradox dat wie erg voorzichtig belegd heeft in het verleden de laatste jaren niet erg meer aan kapitaalopbouw kon doen en dat hij/zij hetzij zijn reserve zal moeten aanspreken of zal moeten inbinden op zijn verlangens als de levensduurte -inflatie- zijn kapitaal aantast.

Juist die 60/65-jarige zou er baat bij kunnen hebben om het geweer -gedeeltelijk – van schouder te veranderen en te opteren voor meer risico. Als dit gebeurt in een goede spreiding (dus beter in een korf van aandelen dan in 1 of een paar aandelen. Of waarom niet via een beleggingsfonds of een beleggingsverzekering ?) is er een hogere kans op rendement.

De beleggingsverzekering biedt de mogelijkheid om eveneens een oplossing aan te reiken voor successieplanning en moet daarom m.i. zeker overwogen worden.

De seniorenval.

In alle geval zal ook de nieuwe mindset moeten insijpelen bij wie zijn pensioen moet voorbereiden. Door de langere levensverwachting zal er tijdig aan bijkomende beleggingsinspanningen en een strategie daartoe moeten gedacht worden. Wees dus vooruitziend.  Anders verplicht je jezelf later om wegens gebrek aan financiële middelen voortijdig als een oud mannetje (M/V) op een bankje te gaan zitten, .

En die nieuwe spreuk dan? We staan open voor suggesties en geven hier een voorzet voor het vervolg: “Wie na zijn 40e belegt als een conservatief, komt vanaf zijn 60e niet meer aan zijn gerief”.