We beginnen deze maand met een dienstmededeling. De plaats waar je de evolutie van de eigen portefeuille sinds de aanvang van deze werking kan terugvinden is gewijzigd. Tot heden kon je die terugvinden op de website van Coverbel, het makelaarskantoor van auteur van deze site. De gegevens werden daar geplaatst om een kruisbestuiving te bereiken tussen lezers van deze site en de werking van het verzekeringskantoor. Uit evaluatie is gebleken dat dit amper werkte. Om die reden hebben we geopteerd om de gegevens voortaan vlotter consulteerbaar te maken. Je vindt ze voortaan op deze site zelf. Schuif met je muis/cursor over het tabblad AUTEUR. En de keuzemogelijkheid HISTORIEK VAN DE EIGEN PORTEFEUILLE komt te voorschijn.

Niet dat dit deze maand tot een opstoot van euforie zal leiden. Ook in oktober kampeerden de beleggingsrendementen in een diepe put. Ook bij ons. De diepe val werd lichtjes kleiner. Sinds het jaarbegin (YTD) verloren we 17,29 % van onze waarde. Prettig is anders. En het is een schrale troost dat veel beleggers in hetzelfde geval zijn.  Krijgen we binnenkort terug vaste grond onder onze voeten? En volgt dan terug de weg omhoog? Wie zal het zeggen?

Met alle Chinezen, maar niet met den dezen?

Alvast Xi Jinping heeft het voor het zeggen. Hij liet zich voor de 3e keer verkiezen door het 5-jaarlijkse congres van de CCP. Zijn invloed en macht is onmiskenbaar en wordt hier in het Westen wellicht nog wat onderschat. Met een stevig doel voor ogen (wereldmacht nr° 1 zijn tegen de viering van 100 jaar macht van de CCP in China (2049)) worden de lijnen uitgezet. Dat het daarbij tot wrijvingen komt/zal komen met de VS is een zekerheid die we nu reeds hebben. De chipoorlog die nu gelanceerd werd is een schot voor de boeg. De voorziene inlijving van Taiwan wordt in angst afgewacht.

Off the record

50 jaar geleden kon je in progressieve (muziek)middens of als student nog naïef dwepen met China en haar regime. Inmiddels weten we beter. Onder andere de misbruiken onder het mom van culturele revolutie. Lees bvb. de roman Het Lelietheater van Lulu Wang. Ik beken, thuis heb ik nog een beknopte versie liggen van het rode boekje en als Robert Wyatt-fan heb ik ook de hiernaast afgebeelde LP veelvuldig beluisterd.

En hoewel een groot stuk van de muziek voor geoefende oren nog vlot verteerbaar is, is dit met veel van de militante teksten al lang niet meer het geval. Zo klinkt het in Righteous Rhumba (Rechtvaardige Rumba) .. I’d rather have the Chinese here, Than Europe on me Thrust ... (… vrij vertaald: ik heb liever dat de Chinezen hier zijn dan dat ik Europa door mijn strot geduwd krijg …). De plaat mag dan nog door een andere held van mij, Robert Fripp, geproduced zijn en ook bogen op Eno’s inbreng, je kan anno 2022 de naïviteit niet onhoren.

Terzake

China heeft sindsdien een grote ontwikkeling doorgemaakt. Een fabelachtige sprong uit de armoede. Maar het blijft een zeer centraal gestuurd land met dictatoriale trekken. Een land waar individuele vrijheid  (allerlei sociale controlemechanismes beslissen over je kredietwaardigheid, …) opgeofferd wordt, delen van de bevolking (Tibet, Xinjiang (Oeigoeren), …) van hun rechten beroofd en/of vervolgd worden. En met een imperialistische insteek alsof ze ook op dit vlak de VS moeten voorbijsteken (grondstoffen in Afrika, zeehavens in Europa (Piraeus, …). De tentakels lijken steeds verder te reiken. Hoe moet Europa zich daar tegen opstellen? De kaart van de VS trekken of toch attent blijven samenwerken?

Een China-aanhanger ziet het allemaal positief in. Maar of het zo zal uitdraaien is nog af te wachten. Beleggers zijn alvast niet vergeten dat China vorig jaar fors ingreep bij tech-bedrijven als Tencent en Alibaba.  Of dat er een vastgoedbubbel boven de economie hangt.

God save the King

Engelsen zijn kampioenen in het zich in de voet schieten. We zagen het nog bij de Brexit. Waarna bleek dat het land niet dadelijk economisch heropleefde. Ondanks wat er beloofd was door de brexiteers. We zagen het ook in het wankel parkoers van Theresa May en haar opvolger Boris Johnson.

En wat daarop volgde blijkt ook al geen soelaas te bieden: Liz Truss. Eerst werd haar Minister van Financiën Kwasi Kwarteng de laan uitgestuurd. Zijn plan om belastingen af te schaffen zonder dat de minder inkomsten gecompenseerd werden, deed het Britse Pond kelderen en in zijn kielzog sleurde het ook bijna enkele pensioenfondsen de dieperik in.  In allerijl werd, Jeremy Hunt, een politiek zwaargewicht en rivaal van Truss, in stelling gebracht om de schade alsnog te beperken. Daarna trad de eerst minister na 45 dagen (een record) zelf af.

En werd Rishi Sunak op het schild geheven.  De nieuwe koning, Charles III, had zich zijn wittebroodsweken wellicht anders voorgesteld.

Oekraïne en Europa in de kou?

Ondertussen is de oorlog in Oekraïne nog steeds aan de gang. Het offensief van Oekraïne lijkt aan tractie verloren te hebben. De mobilisatie in Rusland toont duidelijk dat een deel van de bevolking niet achter Poetin staat. Het aantal jongeren dat het land ontvlucht bewijst dit onder meer. Het lijkt er op dat Rusland een nieuwe strategie uitprobeert. Met aanvallen op burgerdoelwitten en nutsvoorzieningen wil men het moreel van de bevolking breken. Met een winter voor de deur en een elektriciteitsnet dat gedeeltelijk vernietigd is, kan dat perfide spel wel eens resultaat hebben. Ook in Europa is het angstig afwachten of de voorraden voldoende aangevuld zijn om eventueel een strenge winter te overbruggen.

En als dit lukt zijn er dan voldoende voorraden ter beschikking tegen volgende winter? En dit aan betaalbare prijzen?