En plots was ze daar weer in volle glorie: de bankencrisis! Alsof 2008 en 2011 nog een achterkomertje nodig hadden. In de VS bleek de Silicon Valley Bank een mismatch tussen haar spaarinleggen en haar beleggingen te hebben. De veilige in vesteringen in langlopende staatsobligaties waren door de sterke rentestijgingen allemaal fors in waarde gezakt. Wantrouwen over de solvabiliteit van de bank verspreide zich via sociale media. Een bankrun was het gevolg. Ook andere kleiner banken kwamen in de prolemen. Bleek dat ex-Potus Donald Trump in 2018 in zijn alomvattende wijsheid het raadzaam achtte om de strenge reglementering na vorige crisissen voor kleinere banken overboord te gooien. De gevolgen lieten zich raden: bij sommige banken werden de teugels gevierd en dan stijgt het risico en dalen de buffers.
Bankencrisis 2.0?
In Europa kwam door de aandacht in de VS mbt. de solvabiliteit van de banken de situatie van Credit Suisse terug in het brandpunt. Betrokken grootbank lag al jaren onder vuur wegens betrokkenheid bij allerlei louche zaakjes. En ook daar kwam een dambreuk in het vertrouwen. Halsoverkop wrong de Zwitserse regering de arm van de andere grootbank UBS over. Deze diende Credit Suisse over te nemen tegen een (belachelijk laag) bedrag van € 3 miljard. Aanvankelijk was UBS niet geïnteresseerd, daarna bood het eerst € 1 miljard. Nu is een gezonde bank plots nog een stuk groter geworden. Maar het is nog altijd niet geweten hoe ongezond dit extra stuk nu is. UBS was al “too big to fail”. Dit is nu nog aangedikt. Als die bank ooit (vandaag is daar geen reden voor om dit te vermoeden) omvalt zal de schade niet te overzien zijn.
De onrust leek ook over te zullen slaan naar Deutsche Bank. Een bank met 1.000 tentakels. Een bazaar waar zelfs analisten hun weg in kwijtraken.Echter de laatste dagen van de voorbije maand, lijkt de rust daar wat teruggekeerd.
Obligatiehouders onteigend, aandeelhouders niet.
Bij de redding van Credit Suisse werd nog een andere zekerheid overboord gegooid. Hoewel de aandeelhouders flinke verliezen oplopen door het debacle, zijn zij niet alles kwijt. Een gedeelte van de obligatiehouders zag echter wel haar investering 100 % verdampen. Een omkering van het klassieke beleggershouvast: bij faling staan de obligatiehouders voor de aandeelhouders om na afhandeling (een gedeelte van) hun investering te recupereren.
Er waren ook winnaars.
Cryptomunten en een tech-investeringen lijken de grote winnaars in deze crisis. Waarom cryptomunten? Een virtuele vluchtheuvel om te schuilen bij financiële real-world problemen?
Bij tech-investeringen is de verklaring te zoeken in het feit dat de verwachting groeit dat de centrale banken hun rente minder hoog en minder vlug zullen optrekken. De verrekenvoet waartegen je hun in de toekomst verwachte winsten moet afwegen oogt gunstiger. Niet langer tegen een gegarandeerd rendement van X % (renteniveau),maar tegen een gegarandeerd rendement dat wat lager is. En dus wordt tech weer aantrekkelijk. De ene zijn dood is dus opnieuw de andere zijn brood. Dat verklaard ook het feit dat de VIX-index (weliswaar voornamelijk een graadmeter voor volatiliteit op Amerikaanse beurs) niet bovenmatig gestegen is.
De eigen portefeuille
Er kon in maart een piepkleine vooruitgang opgetekend worden. Het YTD-rendement staat nu op + 5,40 %. Er zitten quasi geen obligaties in de portefeuille. En er is ook bijna geen blootstelling aan financials, terwijl er wel tech insteekt. De aanwezigheid van tech was vorig jaar 1 van de redenen waarop de portefeuille zwaar negatief eindigde. Maar vertrouwen in keuzes én niet wanhopig van de ene hype op de andere springen, levert nu positieve cijfers op. Standvastigheid loont (meestal). De evolutie van de portefeuille kan je hier opvolgen.