De voorbije maand kenmerkte zich onder meer door een begrotingscontrole in België, die quasi rimpelloos verliep. Je zou natuurlijk ook kunnen zeggen dat ze vooral gedreven werd door angst om zich te moeten engageren. Kleine ingrepen, zonder veel impact zorgen er voor dat belangrijke beslissingen uitgesteld worden. Zo lijkt begrotingsevenwicht niet langer het streefdoel. Laat staan beleidsbeslissingen nemen, die de toekomstige generaties vooruit helpen (o.m.opkuisen van de torenhoge staatsschuld).
Na lang palaveren lijkt in Antwerpen nu eindelijk een compromis bereikbaar om de fileproblemen aan te pakken: een Oosterweelverbinding met (gedeeltelijke) overkapping. De vrede lijkt afgekocht. Het kostenplaatje is fenomenaal.
Wat het buitenland betreft vallen de verkiezingen in Nederland op. De sociaal-democratische partij PVDA implodeert, terwijl de liberale VVD wel de vruchten lijkt te plukken van het gevoerde beleid. Extreem rechts (Wilders) breekt door, maar zonder echt potten te breken. Premier Rutte werd geholpen door de agressieve manier waarop de Turkse president Erdogan reageerde, toen verkiezingsmeetings voor Nederlandse Turken die hem meer macht moeten geven er verboden werden. Gezien dit net voor eigen verkiezingen gebeurde was dit een voorzet waarop Rutte zich als daadkrachtig kon profileren. Erdogan gaat voor meer en meer machtsconcentratie in zijn figuur. De relatie met de rest van Europa lijkt er door verzuurd.
Bijna onopgemerkt in de pers, maar ook belangrijk nieuws uit Denemarken. Daar is men er na meer dan 150 jaar in geslaagd om geen buitenlandse staatsschuld meer te hebben. Hierdoor is men als land niet langer afhankelijk van buitenlandse financiers of van de wispelturige financiële markten. In België is dit niet het geval, hoewel ook een groot stuk van de staatsschuld onder de eigen bevolking verspreid is.
Nog aan te stippen blijft de nakende implosie van IS, welke ook toch verdere wanhoopsdaden (terreur) in het Westen aanleiding kan geven. Exact 1 jaar na de dodelijke aanslag in Zaventem en Brussel was er een aanslag in Londen. Londen dat zich klaarmaakt om de Brexit-procedure met de EU nu op gang te trekken. De komende 2 jaar zal moeten blijken of het een vechtscheiding wordt en/of men rekening houdt met de belangen van de bevolking.
Tot slot lijken de witte broodsweken van president Trump voorbij. Zijn beleid van aankondigingen lijkt stilgevallen te zijn, rechters floten hem al enkele keren terug, hij maakte een niet al te goede beurt bij de ontvangst van Frau Merkel. Zijn voornemen om Obamacare af te voeren faalde. En de financiële markten hebben ook al wat stoom afgelaten na de eerste euforie. Hij profileert zich in zijn flinksheid nu op zijn voornemen om het klimaatbeleid van Obama onderuit te halen en de VS op energievlak terug te voeren naar het steenkooltijdperk. Hoe blind kan je zijn?
In dit alles is onze eigen portefeuille blijven bewegen. We hebben er een nieuw fonds aan toegevoegd (zie ons bericht van 7 maart ll.) met een relatief kleine inleg. Een fonds dat inzet op Europa, door velen nu gezien als potentiële groeipool in beleggingen na de oververhitting in de VS. De portefeuille nam, ondanks de instapkosten in het nieuwe fonds en bij de fondsen waarin we maandelijks bijkopen, een forse sprong vooruit en haalt nu een YTD-rendement van 6,008 % Al bij al goede resultaten, maar in deze tijd van het jaar past het om te verkondigen dat 1 zwaluw de lente nog niet maakt.