Uitgeteld en moe
Terwijl de volgepropte hoofden van de studenten en de moegewerkte handen van de werknemers stilaan naar vakantiemodus evolueren, bleef de voorbije maand er ook 1 van voornamelijk dalen van de koersen. De aanhoudend hoge inflatie, de groter dan voorziene rentestijging in de VS, de wisselvallige houding van de ECB (alles onder controle <-> oeps, in Italië ontspoort de rente opnieuw), het niet onder controle krijgen van corona in China, de stilaan ook weer in Europa stijgende coronacijfers, de oorlog in Oekraïne, …. Allen op zich niet onoverkoombaar, maar te samen zetten ze toch een druk op de rendementen.
We komen stilaan terug in de psychologische zone waarin veel beleggers de handdoek in de ring gooien en hun verlies vastklikken door te verkopen. Jammer, maar zo werkt de psyché nu eenmaal. Euforisch en met het gevoel dat we wel weten hoe het werkt en onklopbaar lijken bij oplopende koersen. Depressief en ons voornemend never nooit meer te investeren in een markt die tegen onze eigen logica ingaat.
Deze situatie zet durvers er toe aan om al in te stappen. De felste rendementen verwerft men immers op momenten dat de stijging herneemt nét na de bodem. Alleen … niemand kan garanderen dat de koersen nu al op hun dieptepunt staan. En het verleden is nooit een garantie voor de toekomst. Misschien is het ditmaal wel echt anders? Er zijn tal van periodes of regio’s, die aantonen dat een malaise ook lang kan duren én dat een herneming niet direct uit de startblokken schiet. Denk bijv. aan de situatie in Japan, waar een inzinking + 20 jaren duurde (1989-2012).
De houding van Europa tegenover Rusland naar aanleiding van de Oekraïne-oorlog, leidt paradoxaal genoeg tot een stijging van de roebel en de olie-en gasuitvoerder aarzelt niet om zijn kranen richting (sommige landen in) Europa dicht te draaien. China heeft zich qua commentaar onthouden zodat het niet tot het kamp van Rusland gerekend kon worden. Ondertussen echter rijft het (samen met Indië) aan gunstige prijzen het olieverschot dat Rusland westwaarts niet langer kwijt kan opportunistisch binnen. Terwijl in Europa steeds meer stemmen opgaan om steenkool opnieuw te overwegen. De economische realiteit haalt de droom van een Green Deal in. Zero Net 2050? Het pad om dit te bereiken wordt nogmaals steiler en smaller.
Verliezen stapelen zich op
Onze eigen portefeuille -conform de algemene malaise – verliest nog wat extra pluimen. Ze staat nu op -17,94 %. Daarmee doet ze het beter dan de cryptomunten, die het voorbije halfjaar +/- halveerden in waarde. Maar de pijn van de ander verlicht de eigen pijn niet echt. Voor het eerst sinds we met ethisch beleggen gestart zijn in 2012 maken we een dergelijke ernstige koersval mee. Het lijkt nu haast onmogelijk dat het jaar nog positief zal afgesloten worden. Als we de inflatie meerekenen (op jaarbasis: 9,65 %) dan loopt het verlies nog verder op. De spaarrekening (of een zinvolle aankoop) was -achteraf gezien en op vandaag – toch een betere optie geweest dit jaar.
We zijn echter blijven investeren. Voorlopig zonder meerwaarde. Maar er is wel kans op een hefboomeffect. Als alles herneemt, zal blijken dat we goedkoop instapten. Alleen: wanneer herneemt alles? Niemand die het vandaag weet. Dus blijven we nog even testen of onze zenuwen echt van staal zijn. Iets wat in goede tijden gemakkelijk te beweren is. The proof of the pudding is in the eating.