In onderstaande cirkel, die het beleggingssentiment weergeeft, lijkt het alsof we alsof we in de blauwe zone zitten. Op de stap tussen onzekerheid en optimisme. De eerste maand van 2013 was alvast verschroeiend. Hij toont ook veel gelijkenissen met die van vorig jaar.

De fondsen die we met Ethisch Beleggen verdelen, hebben een groeispurt achter de rug. Althans deze die niet (gedeeltelijk) in obligaties beleggen. Want door de ultra lage rente én wellicht ook door uitstroom in obligatiefondsen ten gunste van aandelenfondsen, verloren de obligatiefondsen wel wat terrein. De aandelenfondsen, zelf die die sectorieel zijn of volgens ratingsschema’s achteraan de klas bengelen stoven sterk vooruit. Het geloof dat aandelenbeleggingen de zeldzame categoriëen zijn waar momenteel rendement te rapen valt, werd in de voorbije jaaroverzichten en -vooruitzichten alom gepredikt. Blijkbaar heeft dit alvast tot een sneeuwbaleffect geleid. En hebben al tal van mensen de Rubicon overgestoken.

Ook onze eigen portefeuille, die sinds begin 2013 grondig hertimmerd werd, heeft hiervan de vruchten getrokken. Over die hertimmering kan je hier informatie vinden.

Wat de stand van deze portefeuille is eind januari kan je hier in bijlage aantreffen.

De winst van 1,84 % op 1 maand tijd overtreft de jaarrente op de meeste spaarrekeningen. En duidt aan dat de eenmalige instapkosten (1,9 %)  en verzekeringstaks (2 % sinds 01/01/2013) in in de huidige omstandgheden relatief vlug terugverdiend is. Uit de markt blijven omdat je teveel belang hecht aan deze kosten is dan ook m.i. een verkeerde keuze.

Nochtans is er ook geen plaats voor euforie. Gelukkig maar, want de euforische fase, is volgens de afbeelding hierboven het moment waarop alles weer naar beneden kantelt. Het “hoogmoed voor de val”-moment. De motieven voor de sterke stijging zijn ook gedeeltelijk de elementen, die in de komende maanden toch nog roet in het eten kunnen gooien.

Zo was er in het laatste trimester van 2012 erg veel ongerustheid over de Amerikaanse economie en de overheidsfinanciën. Wat als Amerika de fiscale cliff tegen begin 2013 zou indonderen?

Uiteindelijk is er opluchting ontstaan omdat de Democraten en de Republikeinen niet in het ravijn gedonderd zijn. Maar de feiten zijn dat ze uitendelijk alleen de deadline wat verschoven hebben en zichzelf de luxe toegekend hebben om het probleem van afschaffing belastingsvoordelen en saneren van overheidsuitgaven 2 maanden voor zich uit te schuiven. Hiermee is het probleem echter niet weg. Als je van je leverancier een verlengde afbetalingstermijn krijgt, krijg je enkele dagen extra ademruimte, maar uiteindelijk moet je je schuld toch nog voldoen. Het zou dan ook kunnen dat de Amerikaanse politiek en – economie geen bodem meer onder zich heeft. Dat ze dus -zoals in een stripverhaal waarbij je voorbij een afgrond loopt – nu in de fractie van een seconde zitten waarbij ze geen grond meer onder de voeten heeft, maar nog net niet naar beneden duikt. Ongetwijfeld zal de spanning rond de fiscale cliff terug oplopen in de komende maand.

Maar ook de situatie binnen Europa is niet risicovrij. De eurocrisis lijkt weggedeemsterd door het krachtig signaal van Mario Draghi op het einde van de vorige zomer. Maar erg veel reserve om tegenslagen op te vangen is er niet. En er is nog een lange saneringsweg te gaan vooraleer het vertrouwen in de landen van de Eurozone en in hun economische motor weer echt hersteld zal zijn.

We mogen dus zeker niet verwachten dat in januari de koers naar omhoog definitief ingezet is. Beleggen houdt nu eenmaal een bochtig parcours in.

Meestal is het trouwens zo dat er ook gevaren komen uit een hoek die men over het hoofd gezien heeft ( Valuta-oorlog, iemand?).

Maar dat geldt dan ook weer voor de kansen. Ook die komen vaak uit de minst verwachte hoek.

Laten we daarom maar gematigd positief blijven. En de discussie of het glas nu halfvol of halfleeg is aan ons laten voorbijgaan.

Of ons tenminste afvragen waarmee onze glazen gevuld zijn. Drink jij momenteel iets flets of  iets pittigs?