Politiek hebben we eerder een stille zomer achter de rug. Geen Griekse falingen, geen zware vluchtelingencrisis, geen bankencrisis, … De impact van de Brexit blijft voorlopig uit. We leren leven met de latente onzekerheid rond terreur en concentreren ons op non-issues als de sportzomer.
De rentes dalen verder. Meer en meer zwelt de kritiek aan op de houding van de Europese Centrale Bank en haar QE. De collateral damage is niet te verwaarlozen. De beurzen weten niet echt waar naartoe. Dat blijkt ook in de eigen portefeuille. Deze is nu in vergelijking met 1 januari eindelijk terug lichtjes positief: + 0,997 % . Much Ado About Nothing lijkt het wel. Waarom risico nemen als dit toch niet duidelijk beloond wordt?
Willens nillens zoeken steeds meer mensen toch hun oplossingen buiten de klassieke spaarrekening. Door de lage rentes lijkt het er steeds meer op dat beleggen het nieuwe sparen wordt. Het is opvallend dat ook klassieke financiële instellingen, hier nu een lans voor breken. Zo pakte Belfius op 31/08 bij de voorstelling van haar halfjaarresultaten uit met de melding dat mensen meer moeten gaan beleggen in plaats van te sparen. De mededeling werd omkleed met argumentatie die wij ook kunnen volgen. ” We moeten evolueren naar een maatschappelijke mentaliteitswijziging richting meer durfkapitaal” citeerde De Tijd.
Dat dit bij Belfius nu aan de orde is kan natuurlijk te wijten zijn aan ‘voortschrijdend inzicht’. Maar het kan natuurlijk ook kaderen in een niet aflatende zoektocht om de eigen rendementen in de toekomst op peil te houden. In tijden van ultra-lage rente, is het klassieke bankmodel waarop men winst maakt op het verschil in vergoeding die kredietnemers (hypotheken, persoonlijke leningen, investeringskredieten) aan de bank moet betalen én de vergoeding die de bank zelf geeft aan wie hen geld ter beschikking stelt (de spaarders). Door de lage rentes is de omzettingsmarge tussen beide erg krap geworden. Dan is het natuurlijk aantrekkelijk om klanten naar fondsen en verzekeringsproducten te leiden waar men toch vlug 2 % instapkosten aanrekent en jaarlijks ook nog eens beheerskosten kan innen.
We kunnen alleen maar hopen dat klanten en financiële instellingen
die de bocht naar beleggen nemen daarbij voldoende diversifiëren en niet alle eieren in dezelfde mand leggen.
Wie niet-financiële criteria wil laten meespelen in zijn (m/v) beleggingsbeslissingen, kan niet buiten aandacht voor duurzaamheid, voor een transitie naar een kwaliteitsvollere samenleving met een schoner milieu, meer gender– en inkomensgelijkheid, transparantie in beleid en bestuur van overheden en bedrijven. De ESG-modus blijft o.i. dus een zinvol pad. Dit is het pad dat wij hier proberen te bewandelen. Laat er u door inspireren.