Het Europees niveau van regelgeving lijkt zich vaak ver van ons bed af te spelen. Maar de ‘redding van Griekenland’, het ‘Brexit-verhaal’, de ‘GDPR-regelgeving’, de ‘nieuwe uitstootnormen voor voertuigen‘, …. tonen aan dat Europa overal zijn hand in heeft. Of juist niet (getuige de versnipperde aanpak van de vluchtelingencrisis).

Supranationale druk.

Ook binnen de financiële wereld is de invloed van Europa groot. De “whatever it takes“-speech van Draghi in 2012 zorgde ervoor dat de Euro niet uit elkaar spatte. De MiFID II– en PRIIPS-wetgeving zorgde voor heroriëntering bij banken en verzekeraars naar meer aandacht voor het klantenbelang en minder voor de instelling zelf.

En nu heeft Europa ook beslist om zich te bemoeien met onze  investeringen. De Europese Commissie wil dat we volop voor duurzaam en verantwoord investeren gaan.

Uiteraard bestaat er niet zoiets als “waardenvrij” beleggen.

Iemand die zich louter op financieel rendement op korte termijn toelegt, zal misschien geen graten zien in financiering van wapenproductie, tabak, … als daar het meeste winst te halen is. Maar impliciet geeft hij/zij dan toe dat het overleven of de gezondheid van de medemens niet zo’n aandachtspunt is.

Europa takes the lead.

Nadat vanuit de UN al jarenlang aan de kar getrokken werd om aandacht te vragen voor duurzaam – en verantwoord investeren (2000 –Global Compact / 2006: Principles for Responsible Investment / 2016: Duurzame ontwikkelingsdoelstellingen), lijkt het er op dat Europa de fakkel overneemt.

In de lente van vorig jaar publiceerde de Europese Commissie haar actieplan: duurzame groei financieren. Het doel voor de Europese Commissie is duidelijk: het versnellen van de ontwikkeling van gebruiken welke integratie van milieugerichte-environmental-, sociaal gerichte –social– en transparant bestuurde –governance– (ESG) gegevens integreert in de traditionele financiële wereld én de markt sturen in de richting van duurzaam en verantwoord investeren.

Hoe wil men dit doen? Het actieplan zet 3 begrippen in de schijnwerpers:

milieu – transparantie – lange termijn

Ze wil 4  belangrijke bakens uitzetten:

1. Definiëren wat duurzaam en verantwoord financieren juist is. Hiermee wil ze een raamwerk aanbieden om zowel investeerders als andere belanghebbenden te helpen in hun besluitvormingsprocessen.
2. Integratie van ESG-factoren opleggen in de taakomschrijving van asset managers, verzekeraars, pensioenfondsen, financiële consulenten. Deze zullen zowel de risico’s als de kansen verbonden aan ESG-factoren moeten meenemen in hun overwegingen.
3. Een groen label toekennen voor duurzaam investeren. Formeel en op Europees vlak erkenningen geven aan investeringen die beantwoorden aan de normen onder 1. gedefinieerd.
4.  Aangepaste en specifieke referentiekaders creëren. Zo zullen eenvormige minimum standaarden gedefinieerd worden rond lage emissie (verlagen van de negatieve impact) en positieve emissie impact (bevoordeligen van investeringen in lijn met de Parijse klimaatovereenkomst).

Financiële sector heeft een rol te spelen bij uitvoering klimaatakkoord van Parijs. 

Dit alles zal een grote invloed hebben op de regelgeving mbt. financiële sector. Meer specifiek zijn directives als MiFID (financiële markten) en IDD (verzekeringsdistributie) , maar ook IRP (pensioenfondsen) en Solvency II ( reservevereisten voor bank- en verzekeringssector) betrokken.

MiFID II en IDD zijn nog maar pas uitgerold én zullen zich aan deze insteek moeten aanpassen.

Bij IRP is er in laatste regelgeving al sprake van integratie van ESG-factoren. Bij de solvabiliteitsregelgeving  zullen banken en (her-)verzekeraars de potentiële impact van ESG-factoren moeten incalculeren.

Er bestaan momenteel al aanbevelingen rond de financiële impact van klimaatverandering (TCFD). Deze kunnen voor institutionele beleggers gezien worden als een voorbereidende stap om zich te conformeren met de nieuwe regelgeving. Dit omdat daar de potentiële gevaren en – kansen verbonden aan klimaatverandering en andere milieufactoren in opgelijst zijn.

Wil de EU haar 2030-doelstellingen uit het Klimaatakkoord van Parijs halen, dan zijn er +/- € 180 miljard extra investeringen/jaar nodig. Dat kunnen de overheden niet alleen trekken. Vandaar dat men meer privaat kapitaal naar duurzame beleggingen wil trekken.

Het actieplan van de Europese Commissie is ambitieus. Omdat er in mei 2019 verkiezingen zijn voor het Europees Parlement en er eind 2019 een nieuwe Commissie moet gevormd worden, is er enige druk om dit plan in wetgeving om te zetten.

In het pas (30/01/2019) door de Europese Commissie uitgebrachte dossier “reflection paper towards a sustainable Europe by 2030” legt Europa zichzelf langs de lat van de duurzame ontwikkelingsdoelstellingen (SDG) en zoekt ze  naar manieren om nog meer in die richting op te schuiven. Ook daar (pagina 25) worden de ambities om de financiële wereld te doen opschuiven in de richting van duurzaamheid hernomen.

Of het er nu komt of niet, of je nu overtuigd  of sceptisch bent rond duurzaam beleggen, het lijkt er op dat duurzaam beleggen de richting is waarin Europa ons wil duwen.

Huiswerk voor iedereen?

Implementatie van dit alles zal veel spelers op de financiële markten nog heel wat kopzorgen bezorgen.

Ook wie reeds stappen in die richting zette is niet gevrijwaard. Een opgelegde regelgeving zal immers nooit 100 % perfect passen op het pad dat je eventueel zelf reeds ontwikkelde of afgelegd hebt.

Zal de belegger daarna zelf ook de uitgestoken hand grijpen of negeren? Wait and see.

Meer weten? De Europese Commissie publiceerde over haar plan ook een FAQ – helaas niet in het Nederlands-.

(disclaimer: dit artikel kwam tot stand op basis van info ter beschikking gesteld door DPAM. Bij DPAM kan je ook een 24 pagina tellend rapport downloaden dat dieper op dit thema ingaat.)