De startdatum van de huidige financiële crisis wordt dikwijls gesitueerd in augustus 2007. Op dat moment kwamen de eerste tekenen dat in Amerika de subprime mortgages (de weinig kwaliteitsvolle hypotheekleningen) op instorten stonden. En gezien de meeste van die leningen verpakt én doorverkocht waren, ontstond paniek omdat onduidelijk was wie uiteindelijk met de gebakken peren zou zitten. De ECB (Europese Centrale Bank) diende een een eerste keer tussen te komen om de financiële markten te kalmeren.

We vieren deze maand dan ook de 5e verjaardag van de crisis. Hoewel “vieren” hier toch eerder te lezen is in zijn religieuze betekenis van “herdenken”.

De financiële crisis is nog lang niet uitgeraasd en doemdenkers suggereren geregeld  “You ain’t seen nothing Yet” en dit dan niet in de versie van Bachman Turner Overdrive. De overheidsschulden zijn in de meeste westerse landen in de voorbije jaren terug ernstig gestegen (door noodsteun aan eigen banken of door % bijdragen aan ECB in het kader van reddingsacties en Bazooka-opbouw.) De economische groei is door de crisis echter lager uitgevallen dan voorzien. Gevolg: tewerkstellingsproblemen (en dus hogere werkloosheid dan voorzien in vele landen)  en stijging van de belastingsdruk om de overheidsschulden (te beginnen) af te betalen.

Er wordt daarom al geregeld gesuggereerd dat er zich terug een verloren generatie aankondigd. Te vergelijken met de Generatie X die begin de jaren ’80 van de vorige eeuw  langdurig aan de dop stond en vaak van het ene BTK-project in een ander DAC-project sukkelde.

Een generatie die zijn eigenlijke intrede in de arbeidsmarkt met enkele jaren diende uit te stellen en daar de gevolgen op hun persoonlijk leven (uitstel van aankopen, onvolledige beroepsloopbaan en onvolledige pensioenrechten) van draagt.

Terwijl er in de jaren ’80 nog werk gemaakt werd van opvangplannen, lijkt het politieke beleid hier nu minder mee bezig te zijn. Nochtans ligt hier voor de politiek een uitgelezen kans om maatschappelijk verantwoord te investeren. Omdat het niet duidelijk is hoelang de crisis nog zal duren, is de kans groot dat de zogenaamde Generatie Y een uitvergrootte versie wordt van deze van 30 jaar geleden.

Cabaretière Brigitte Kaandorp heeft in haar show ZO een nogal onthutsende sketch gemaakt over de Generatie X. Ze geeft op een bitter-grappige manier aan dat de babyboomers de kersen eten.  En dat de boom kaalgevreten is, voor wie net na de babyboomers op de markt kwam.

De Generatie Y dreigt dus ook een generatie Nix te worden. Een generatie, die niets heeft: geen carrière, geen pensioenrechten, … Een generatie die noodgedwongen in de wachtkamer blijft zitten. 

Hun voorgangers van Generatie X dienen nu nog aanvullende spaarinspanningen te leveren om met gerust gemoed het risico van een lang leven aan te kunnen. Een rekenmodule hiervoor vind je hier.

De huidige generatie Y kan beter van de ervaringen van vroeger leren én tijdig aan opbouw van ontbrekende voorzieningen beginnen. Hoe vroeger je begint, hoe minder zwaar de inspanning is. Maar dit is natuurlijk wel gemakkelijk gezegd tegen iemand wiens perspectieven vaak ontbreken. En dan komen we terug bij reeds eerder vastgestelde elementen:

• een omgekeerd mattheuseffect speelt: wie niet(s) heeft, zal ook niets krijgen &
• met sparen alleen red je het niet. Je zal creatiever uit de hoek moeten komen

Misschien zorgt het gebrek aan kansen wel tot herijking van waarden (weg van materialisme en ontdekking van zachtere waarde als solidariteit, verbondenheid,…). Maar de kans op radicalisering bij gebrek aan perspectief blijkt altijd te bestaan. Hoewel het momenteel erg stil is rond de Occupy Wall Street-beweging, kan er zeker gesteld worden dat de Generatie Y in zijn algemeenheid tot de zogenaamde 99 % behoort. Gloort er dan toch een  nieuwe generatieconflict aan de einder tussen de jeugd (the have-nots) en de ouderen (the haves)?