Putain, Putin, C (e n’) est (pas) vachement bien …

De agressie van Poetin tegen buurland Oekraïne kent geen genade. Maar de weerstand van Oekraïne is groter dan ingeschat. Het menselijk en materiële leed is enorm. Mogelijk niet enormer dan recent in Syrië (dat zal de toekomst uitwijzen), maar dichter bij huis. En dus voelen we ons meer betrokken. Er worden naast humanitaire hulp inmiddels ook wapens geleverd door westerse landen. Het inzicht dat Poetin er een ander moreel kompas op nahoudt is niet nieuw. Oorlogen in Tsjetsjenië, Krim, Georgië, … zijn hiervan blijvende getuigen. Het inzicht dat hij uit zichzelf niet zal stoppen is nu echter wel doorgebroken. Dat kan verklaren waarom het westen nu wel de rangen lijkt te sluiten en betrekkelijk eensgezind zelf haar lijn trekt. Nu Macron bevestigt is als president in Frankrijk en de macht niet bij Marine Le Pen ligt, komt die eensgezindheid wellicht niet direct onder druk.

Nous sommes quand même tous des Européens.

De innerlijke verdeeldheid en de noodzaak aan compromissen bekomen door lang wrijven en zalven zijn kenmerken van onze democratie. In het Kremlin dacht men dat hiermee op de zwakheid en dus op het gebrek aan reactievermogen van de westerse buurlanden kon gerekend worden. Fout. Maar de eendrachtigheid komt wel regelmatig erg laat of op het nippertje. Als het al bijna 5 na 12 is. We zagen dit eerder in de eurocrisis rond 2011.

We zien dit nu opnieuw. Hopelijk is dit ook het geval voor de klimaatcrisis, de vluchtelingencrisis of de begrotingssituatie in de meeste Europese landen. Wat klimaat betreft, kan niet gezegd worden dat Europa niets doet. Maar de ronkende verklaringen en principes worden slechts schoorvoetend (of niet) nageleefd door de landen die ze moeten waarmaken. Het is tergend dat België bijv. ondanks veroordeling in de Klimaatzaak liever in beroep gaat dan de nodige doortastende maatregelen te treffen. Ook op kleine schaal (Oosterweel) zien we dit gebeuren: gerechtelijke veroordelingen sporen de politiek niet tot daadkracht aan. Wel tot kritiek op de onafhankelijke derde macht.  Door corona en nu door de Oekraïnecrisis heeft de regering verder haar portemonnee opengetrokken. Nu de rentes stijgen is de free ride mbt. leningen voor de overheid, net als voor de particulier trouwens, achter de rug. Het gebrek aan sanering in de voorbije betere tijden, kan ons nog zuur opbreken.

Olala, olala c’est (pas) magnifique

De beurzen deden het globaal gezin in de voorbije maand niet echt beter. De terugslag sinds januari is nog steeds redelijk groot. Onze eigen portefeuille strandt na 4 maand op een rendement van – 12,29 %. Niet wervend natuurlijk. Maar, zoals mijn moeder mij -voor haar dementie- regelmatig voorhield: “alle dagen taart is ook niet lekker“. We appreciëren de kracht van beleggen beter als er ook eens wat tegenwind is.

Kem e kleintje. Mo’ ’t skiet verre.

De tussentitels van deze bijdrage zijn voor de Belgische popkenners natuurlijk gekend cultureel erfgoed. Ze ontsproten aan de hersencellen van Arnaud Hintjens, welke deze maand overleed. Arno, de non-conformist, l’indapté(e)). Voor velen het symbool én het bewijs dat doorzettingsvermogen en eigengereidheid uiteindelijk lonen.

Maar laten we niet vergeten dat dit geen algemene regel is. Zeker, in beleggingsland kan men door in te zetten op wat anderen (nog) niet zien, soms goed scoren. Echter voor elke gelukte eigenzinnigheid staan ook tal van mislukkingen.

Niet voor niets behoort de hiernaast staande beursregel tot het basisinzichten bij beleggen. Hoewel geen enkele trend het eeuwig leven heeft, is het onverstandig om tegen de trend in te zetten.  En zij die door hun bijdragen de trends uiteindelijk ombuigen hebben niet noodzakelijkerwijze commercieel succes. Om bij de popindustrie te blijven: The Velvet Underground worden momenteel als 1 van de invloedrijkste groepen ooit gezien, terwijl hun platenverkoop in feite fel tegenviel.